അന്നൊരിക്കല്‍

ഒരിക്കല്‍ സ്വരങ്ങളും വ്യഞ്ജനങ്ങളും കൂടി ഒരു യാത്ര പോയി
പോണ പോക്കില്‍ വഴിയോരത്തിരുന്ന നാട്ടുമാവ്
തേന്‍ കിനിയുന്ന മാമ്പഴത്തോടൊപ്പം
ഒരമ്മയുടെ മഴക്കാലമൊഴിയാത്ത കണ്ണിനെ കണി കാണിച്ചു.
പിന്നെ.....വഴുവഴുക്കുന്ന.. ഞരമ്പുള്ള ..
പാടത്തിനരികില്‍ നില്ക്കുമ്പോഴാണ്
വെള്ളത്തിന്റെ മുഴക്കം ഞരക്കം പോലെ കേട്ടത്.
കൈത്തോടിന്റെ കുപ്പിക്കഴുത്ത് ചാടിക്കടന്നപ്പോള്‍
സ്വരം വ്യഞ്ജനത്തോടു പറഞ്ഞു....
പേടി വേണ്ട, പൊരുത്തങ്ങള്‍ പൊരുത്തക്കേടുകള്‍ക്കുളളിലല്ലേ?
പോണ വഴിയില്‍ കണ്ട കരിവീരന്‍ ... സഹ്യപുത്രന്‍
കാതില്‍ അടക്കം പറഞ്ഞു...
കാനനത്തില്‍ അമൃതിനെക്കാള്‍ മേലെയാം തണ്ണീര്‍
പയ്യാരം പറയുന്ന കൊയ്ത്തുപാടങ്ങള്‍ക്കു ഇനിയുമെന്തോ പറയാനുണ്ടെന്നു
സ്വരവും വ്യഞ്ജനവും ഉള്ളാലെയറിഞ്ഞിരുന്നു..അതുകൊണ്ടാവണം
കവിതയുടെ പാടങ്ങളിലിന്നും പുതിയ ചലനങ്ങളും ശബ്ദങ്ങളും
മുഴങ്ങി തുടികൊട്ടിയുണരുന്നത്

തോണിക്കാരനോട്

തോണിക്കാരാ തോണിക്കാരാ

ഓട്ടത്തോണിയിലെന്തിനേ
രണ്ടു തുഴകള്‍
ഒന്നിടത്തേക്കും ഒന്നു വലത്തേക്കും തുഴയാന്‍
ഇടത്തേക്കായാല്‍ ഏതാ ലോകം
വലത്തേക്കായാല്‍ ഏതാ ലോകം
ഇടതേപോയാല്‍ പകലില്‍ മരണം
വലതേപോയാല്‍ രാവില്‍ മരണം
തോണിക്കാരാ തോണിക്കാരാ
പകലൊടുങ്ങും മുമ്പേ
രാവണയും മുമ്പേ
ഓട്ടത്തോണിയില്‍ പ്രളയം മുമ്പേ.
തോണിക്കാരാ തോണിക്കാരാ
മൂവന്തിക്കൊരു തുഴ നീ തരിക